بد نیست کمی هم با خودمان روراست باشیم و ببینیم میزبانی چلنج کاپ آسیا چه سودی برای بسکتبال ایران داشت؟
به گزارش صبحانه پرس: امسال بسکتبال ایران میزبان دو رقابت مهم آسیایی بود یکی در رده جوانان و دیگری در رده بزرگسالان، دو رقابتی که می توانست سکوی پرتاب بسکتبال ایران باشد و جای خود را در میان مردم باز کند، می توانست بسکتبال را همچون والیبال به داخل خانواده های مردم ببرد اما متاسفانه این اتفاق نیفتاد.
سالن خالی و دوربین های بسته
اول اینکه تبلیغاتی صورت نگرفت حتی تا دو روز قبل از شروع رقابت های چلنج کاپ آسیا پوستر بازیکنان تیم ملی بسکتبال جلوی در سالن 12 هزار نفری هم زده نشده بود چه برسد به تبلیغات در سطح شهر و... همین شد که در آخر 500 نفر به سالن آمدند آنهم از خود بسکتبالی ها و خانواده بازیکنان بودند، همین شد که دوربین ها به اجبار بسته فیلم می گیرند و نمی توانند کل سالن آزادی را نشان دهند! بازیکنان تیم ملی کم مانده به مردم التماس کنند که به سالن بیایید و ما را حمایت کنید. هر روز شاهد پست های آنها در اینستاگرام هستیم که از مردم می خواهند به سالن آزادی بیایند اما گویا برای مردم بسکتبال هیجانی ندارد.
قهر خانواده بسکتبال
آقایان کاری کرده اند که حتی خود بسکتبالی ها هم رغبتی برای رفتن به سالن ندارند چه برسد به مردم! یعنی در تهران 5 هزار بسکتبالیست نداریم؟ نوجوانان، جوانان، بزرگسالان، مربیان، مدیران و... اگر خود بسکتبالی ها می آمدند حداقل قسمت پائین سالن پر می شد اما کاری کرده اند که خود بسکتبالی ها هم نمی آیند چه برسد به بقیه!
برای والیبالی سرودست می شکنند و برای بسکتبال...
ما هر سال به سالن 12 هزار نفری می رویم و بازی های والیبال را در لیگ جهانی از نزدیک مشاهده می کنیم، چه شوری دارد، چه هیجانی دارد سالن مملو از تماشاچی، از مشتاقان والیبال! سوای مردم شاهد حضور سوپراستارهای سینما هستیم که برای دیدن والیبال در سالن سرودست می شکنند، شاهد حضور فوتبالیست های مطرح کشورمان هستیم. قهرمانان رشته های دیگر هم می آیند، حتی سیاسیون هم به سالن می آیند، خود والیبالی ها هم که جای خود را دارند!
چرا هیچ کس به داد بسکتبال نمی رسد؟
می گویند دو رشته را با هم قیاس نکنید اما چرا نکنیم؟ دل مان می سوزد وقتی این حال بسکتبال را می بینیم! آتش می گیریم وقتی می بینیم جوانان کشورمان خواهش می کنند که مردم به سالن بیایند اما باز هم سالن خالی از هیچ است! بغض در گلویمان می ترکد وقتی می بینیم در بسکتبال یک نفر چگونه رفتار می کند و چگونه باعث از هم پاشیدگی این رشته شده و هیچ کس هم نیست که به داد آن برسد! چرا در بسکتبال اتحاد وجود ندارد؟ چرا جوانان ما باید از عدم مدیریت درست ضربه بخورند؟ آقایان اینکه عراق را با اختلاف ببریم کار شاقی نکرده ایم! خوشحالی ندارد پیروزی برابر تایلند، معلوم است که این تیم ها را باید با اختلاف ببریم. خانواده بسکتبال گول این نمایش ها را نمی خورد. ما واقعیت را می بینیم و نمی توانیم خودمان را گول بزنیم. درد بسکتبال ما پیروزی بر عراق و تایلند نبود و نیست، درد ما از جایی دیگر است...
چرا کف پوش سالن 12 هزار نفری دیر آماده شد؟
تمرین بازیکنان تیم ملی دو روز قبل از شروع رقابت ها در سالن 12 هزار نفری شروع شد و برای مان جالب بود که چرا کف پوش سالن تا این اندازه طول کشیده و وقتی ما از ماه ها قبل می دانیم که میزبان این رقابت ها هستیم چرا تا دقیقه 90 تعویض کف پوش سالن طول کشید؟ از یکی از مسئولان سالن 12 هزار نفری پرسیدیم که چرا تعویض کف پوش طول کشید؟ او هم در جواب گفت:به ما هفته پیش دستور دادند که استارت کار را بزنیم و ما هم یک هفته ای تحویل دادیم! گفتیم چرا انقدر دیر؟ گفت:من نمی دانم ولی گویا فدراسیون شک داشت که بازی ها در اینجا باشد یا در سالن 5 هزار نفری! گفتیم هزینه کف پوش سالن چقدر شده است؟ گفت: حدود 20 میلیون تومان. گفتیم چه کسی داده؟ گفت: فکر کنم مدیریت خود استادیوم آزادی متقبل شده است!
حال اگر حرف های این مسئول درست باشد این سئوال مطرح می شود که چرا تا یک هفته قبل از شروع رقابت ها مسئولان بسکتبال نمی دانستند که می خواهند این بازی ها را در سالن 12 هزار نفری برگزار کنند یا 5 هزار نفری؟ مگر می شود تا به این اندازه هم بی برنامه بود؟!
این میزبانی چه سودی برای بسکتبال ایران داشت؟
آنقدر در بسکتبال مشکل وجود دارد که نمی دانیم از کجا و از کدام آن بنویسیم! میزبانی گرفتیم چند صد هزار دلار خرج کردیم اما هیچ فایده ای برای بسکتبال کشورمان نداشت، نه شوری آورد، نه هیجانی و نه 4 تا تیم درست و حسابی آمدند تا شاهد محک خوردن تیم ملی مان باشیم! فقط شعار دادیم و سعی کردیم تظاهر کنیم که میزبان رقابت های مهمی هستیم اما واقعا رقابت با تیم هایی مثل عراق و تایلند چه سودی برای بسکتبال ما دارد؟ این همه هزینه برای چه شد؟
از کمبود آب معدنی تا پیاده رفتن بازیکنان از سالن تا هتل
حرف های درگوشی به گوش ما می رسد از کمبود آب معدنی گرفته تا شام و پیاده رفتن بازیکنان از سالن تا هتل! میزبانی گرفتیم که بسکتبال را سربلند کنیم اما سرافکنده شدیم! ای کاش در همان سالن 5 هزار نفری برگزار می کردیم تا این اندازه آبروی بسکتبال نرود.
عذرخواهی از ملی پوشان بسکتبال
بازیکنان ایران بهترینند و در قهرمانی آنها شکی نیست داستان ملی پوشان ما با داستان مدیریت بسکتبال فرق دارد. ملی پوشان چشم امید خانواده بسکتبال هستند و امیدواریم که کاپ قهرمانی را هم بالای سر ببرند. ما از بازیکنان تیم ملی عذر می خواهیم که کسی از آنها حمایت نکرد سالن پر که نشد هیچ حتی به 1000 نفر هم نرسید. شما ببخشید همه می دانند وقتی برنامه نباشد، مدیریت درستی حاکم نباشد بهترین از این هم نخواهد شد. بازیکنان تیم ملی در هر حالتی قهرمانان ما هستند و پرچم شان بالاست اما حیف از آنها...
سعیده فتحی
نظرات بینندگان