والدینی که صاحب فرزندان خجالتی هستند اغلب نسبت به این موضوع آگاهی ندارند که این ویژگی رفتاری در کودکشان طبیعی است یا می‌تواند نگران‌کننده‌ای باشد.
صبحانه پرس-سرویس سلامت- به طور کلی کودکان خجالتی در موقعیت‌های اجتماعی والدین خود را ترک نمی‌کنند، در صحبت کردن مردد هستند، از ارتباط با دیگران خودداری می‌کنند و در مقایسه با کودکان همسال خود ترجیح می‌دهند به تنهایی بازی کنند.
به گفته کارشناسان، این رفتارها در کودکان تا زمانی که موقتی باشد، طبیعی است اما وقتی دائمی و ماندگار می‌شوند نگران‌کننده هستند. برخی کودکان در ارتباط گرفتن با دیگران کند هستند اما در عوض با گذشت زمان قادر هستند که ارتباط خود را قوی کنند. همچنین برخی دیگر در طول دوران دبستان و سنین پایین تر خجالتی هستند و پس از این دوره رفتارشان عادی می شود اما برخی کودکان حتی با گذشت زمان همچنان رفتارهای خجالتی از خود بروز می‌دهند.
علاوه بر ماندگاری، خجالت کشیدن کودک از گروه‌های همسال خودش نگران‌کننده‌تر است. طبیعی است کودکان در برخورد با افراد بزرگسال به خصوص مردان کمتر احساس راحتی داشته باشند اما اینکه از کودکان هم‌سن خود نیز خجالت بکشند یک رفتار طبیعی نیست.
از دیگر رفتارهای خجالتی بودن در کودکان که می‌تواند نگران‌کننده باشد خودداری آنان از بازی با گروه‌های همسال خود است زیرا کودکان در بازی با یکدیگر مهارت‌هایی را آموزش می‌بینند که برای رشد طبیعی آنان همچون درک رفتارهای دیگران، یادگیری نوبت در بازی کردن و مکالمه داشتن و بیان نظرات خود به دیگران که مورد قبول قرار گیرد، اهمیت دارد.
کودکانی که از داشتن این تعاملات اجتماعی خودداری می‌کنند در مقایسه با دیگران تجربیات آموزشی گروهی و مهم را از دست می‌دهند. در نتیجه درک اجتماعی، مهارت‌های اجتماعی و درک آنان از خودشان نسبت به کودکان دیگر کمتر است.
اگرچه خجالتی بودن در پسران و دختران برابر است اما پسران خجالتی نسبت به دختران در ارتباط با دوستانشان بیشتر دچار مشکل می‌شوند. شاید خجالتی بودن نقض هنجارها و ایده‌آل‌ها برای پسرانی است که می‌خواهند بی‌باک و جسور باشند.
به گزارش لایوساینس، کودکان برای آنکه بتوانند با احساس طردشدگی و آزار توسط دیگران مقابله کنند به کمک والدینشان نیاز دارند. همچنین والدین وقتی از این وضعیت کودک خود آگاه می‌شوند باید موضوع را به مسئولان مدرسه کودک اطلاع دهند تا از فرزندشان به شیوه صحیح حمایت شود.
همچنین والدین می‌توانند زمان‌هایی را برای بازی کردن و حضور فرزندشان در فعالیت‌های گروهی خارج از برنامه روزانه تعیین کنند. علاوه بر این والدین باید در مورد رابطه دوستی با فرزندشان صحبت کرده و منبعی دلسوز از تشویق و ایده‌های سازنده برای او باشند.
نظرات بینندگان