از ستاره های قبل تا کنون فرانسه و پرتغال

در سال 1975 دو تیم بار دیگر در دیدار دوستانه مقابل هم قرار گرفتند؛ در سال هایی که فوتبال پرتغال با خداحافظی اوزه بیو، وارد خواب زمستانی می شد، فرانسوی ها با ظهور میشل پلاتینی، یک دوره درخشان را آغاز می کردند. هرچند در آن دیدار فرانسوی ها در غیاب ستاره های سن اتین که برای دیدار با بایرن مونیخ در جام باشگاه های اروپا آماده می شدند، چندان درخشان ظاهر نشدند و پرتغال با گل های نه‌نه و ماریو به پیروزی رسید اما یک دهه بعد، در نیمه نهایی یورو 1984 شرایط کاملا متفاوت بود.

 

در ورزشگاه لبالب از تماشاگر ولودروم، فرانسوی ها امیدوار بودند که با داشتن بهترین بازیکن اروپا، میشل پلاتینی، برای اولین بار به فینال یک تورنمنت بزرگ برسند؛ اتفاقی که البته به راحتی رخ نداد. ژان فرانسوا دمرگ فرانسه را پیش انداخت اما روی ژورادو در فاصله 15 دقیقه به پایان بازی کار را به تساوی کشید و بازی به وقت های اضافه رفت. ژورادو در نیمه اول وقت های اضافه پرتغال را پیش انداخت اما این بار دِمِرگ بود که کار را به تساوی کشید. در حالی که به نظر می رسید ضربات پنالتی تیم فینالیست را مشخص می کند، میشل پلاتینی با زدن هشتمین گلش در آن جام، فرانسه را به فینال رساند.

 

 

در میان تماشاگران آن دیدار، پسر 12 ساله ای در ورزشگاه بود که 16 سال بعد، در رویارویی دوباره دو تیم در نیمه نهایی یورو، گل پیروزی بخش فرانسه را به ثمر رساند؛ زین الدین زیدان.

بعد از سال ها نسل طلایی دو کشور در یک زمان در روزهای اوج شان مقابل هم قرار گرفتند؛ در یک سمت فرانسوی ها با بلان، دشان، ویرا، آنلکا، هانری و زیدان و در سمت دیگر، پرتغال با فرناندو کوتو، روی کاستا، نونو گومژ و لوئیس فیگو، مدعیان اصلی فتح جام بودند. این بار هم کار به وقت های اضافه کشیده شد. گل نونو گومژ را تیری هانری جواب داد تا دقیقه 117 گل دیگری زده نشد تا اینکه برخورد توپ به دست آبل ژاویر، یک پنالتی مشکوک برای فرانسه رقم زد.

زیدان بعدها در مورد آن دیدار گفت:" قبل از بازی ها، همیشه از رختکن خارج می شدم و لحظاتی با خودم تنها بودم.  آن زمان بود که با خودم فکر کردم: وای، من 16 سال قبل در ولودورم بودم و دیدار فرانسه-پرتغال را تماشا کردم. حالا فرصت دارم تا کاری که آنها انجام دادند را تکرار کنم.

 

 

بین اعلام پنالتی و ضربه من کمی فاصله بود. این فرصتی به من داد تا نفسی تازه کنم و ذهنم را جمع و جور کنم. می دانستم که اگر گل بزنم، به فینال می رویم (به خاطر قانون گل طلایی). تردیدی به خودم راه ندادم. می دانستم که می خواهم این کار را انجام بدهم و انجامش دادم."

 

اما این آخرین رویایی زیدان و فیگو نبود. 6 سال بعد، این بار در نیمه نهایی جام جهانی 2006، هم تیمی های رئالی در آخرین روزهای فوتبال شان مقابل هم قرار گرفتند. زیدان که بعد از یورو 2004 از فوتبال ملی خداحافظی کرده بود، برگشته بود تا تیم نه چندان قدرتمند ریموند دومنک را رهبری کند و در مقابل، فیگو امیدوار بود بعد از ناکامی در فینال یورو 2004، این بار به کمک کریس رونالدو، یک فینال دیگر را تجربه کند اما باز هم یک ضربه پنالتی،

 

 

 

خروس ها را راهی دیدار نهایی کرد. دقیقه 33 بود که خورخه لاریوندای اروگوئه ای نقطه پنالتی را نشان داد و باز هم زیدان پشت ضربه قرار گرفت. فیگو پس از آن فقط یک بار دیگر برای پرتغال به میدان رفت اما کریس رونالدو این فرصت را پیدا دارد تا انتقام ها همه شکست های قبلی را از فرانسوی ها بگیرد.

 

 

 

او که در مهمترین تقابل فصل با آنتوان گریزمان در فینال چمپیونزلیگ، ستاره فرانسوی را ناکام گذاشت، حالا می تواند به جامی دست پیدا کند که همیشه بخشی از ناکامی پرتغالی در راه رسیدن به آن، زیر سر فرانسوی ها بوده است؛ البته اگر این بار گریزمان الهه عذاب سلسائو نباشد.