پیشنهادها و شروط اصولگرایان برای پایان «حصر» چیست؟

همچنین عبدالله عبداللهی، فعال سیاسی اصولگرا در یادداشتی که خبرگزاری تسنیم آن را منتشر کرده، درباره حصر و راه‌های رفع آن‌ نوشته است: ماهیت حصر اقدامی است از جنس «پیشگیرانه امنیتی» و نه از جنس «مجازات». «حصر» مسئله‌ای مربوط به بهمن 89، یعنی 20 ماه پس از خرداد سال 88 است و ارتباط مستقیمی با مسایل و حوادث انتخابات 88 ندارد... آقایان موسوی و کروبی در بیانیه‌ای برای 25 بهمن سال 89 از مردم خواسته بودند برای اعلام همبستگی با مردم کشورهای مصر و تونس و ... به خیابانها بیایند... دلالت‌هایی است که می‌گوید مسیر از اعتراض به نتیجه انتخابات 88 به ساماندهی اعتراضاتی از جنس دیگر تغییر کرده است.

نویسنده می‌افزاید: پرسش از امکان «رفع حصر» است. اولا ماهیت حصر،‌ اقدام دائمی نیست و به لحاظ زمانی مشروط به رفع شدن عوامل مخلّ «تامین امنیت» است. ثانیا آنچه از «تجربه» جمهوری اسلامی برمی‌آید، اینکه به نظر می‌رسد علاقمندی‌اش بیش از آنکه به تداوم حصر باشد، به برطرف شدن حصر است. مشخصاً مورد مرحوم منتظری و رفع حصر او نیز این استدلال را تقویت می‌کند؛ و ثالثاً این موضوع برای حکومت غیر از آنکه باید هر روز به محصورین انواع سرویس‌های متنوع پزشکی و خدماتی و امنیتی و... ارائه کند، لطف دیگری ندارد. لذا حکومت قاعدتاً نمی‌تواند تمایل بالذاتی برای تداوم حصر داشته باشد.

در ادامه این یادداشت با اشاره به اینکه "برای رفع حصر حداقل شرایط دو چیز است"، نویسنده تصریح کرده است: شرط اول این است که بدانیم جمهوری اسلامی تحت فشار تصمیم نمی‌گیرد؛ بنابراین تمرکز بر فشارهای سیاسی رسانه‌ای به حکومت برای رفع حصر، نه تنها کمکی به این مسئله نمی‌کند بلکه آن را حتماً به تاخیر می‌اندازد و یا اساساً منتفی‌ می‌کند. شرط دوم این است که آیا «تضمینی» وجود دارد که بعد از رفع حصر اقدامات منجر به حصر مجدداً تکرار نشود و فلسفه حصر منتفی شود یا خیر؟ و این تضمین از ناحیه چه کسانی عملیاتی می‌شود؟