گروه رسانه ای آراس - سرویس سلامت :  اختلال دوقطبی (شیدایی- افسردگی) نوعی اختلال خلقی و یک بیماری روانی است. افراد مبتلا به این بیماری دچار تغییرات شدید خلق می شوند. اختلال دوقطبی به صورت معمول در آخر دوره نوجوانی یا اوائل دوره بزرگسالی تظاهر پیدا می کند. این بیماری انواع مختلفی دارد که مهم ترین انواع آن اختلال دوقطبی نوع یک و اختلال دوقطبی نوع دو است.

 

تفاوت این دو اختلال در وجود دوره شیدایی است: در نوع یک این حالت اتفاق می افتد ولی در نوع دو فرم خفیف تری از آن که نیمه شیدای یاست، بروز می کند. شروع بیماری معمولا با دوره ای از افسردگی می باشد و پس از یک یا چند دوره از افسردگی، دوره شیدایی بارز می شود. در تعداد کمتری از بیماران شروع بیماری با دوره شیدایی یا نیمه شیدایی است.

 

دوره های شیدایی از چند روز تا چند ماه به طول می انجامند و معمولا شدت آنها باعث می شود که بیمار نیازمند درمان جدی به صورت بستری یا همراه با مراقبت زیاد باشد.

 

با فروکش کردن علایم، به خصوص در اوایل سیر بیماری، معمولا فرد به وضعیت قبل از بیماری خود بر می گردد و به همین دلیل بسیاری از بیماران یا خانواده های آنان تصور می کنند بیماری کاملا رشه کن شده و دیگر نیازی به ادامه درمان وجود ندارد. بنابراین درمان خود را قطع می کنند. اما قطع زودهنگام درمان خطر برگشت بیماری را بسیار افزایش می دهد و باعث می شود که بیماری در فاصله چند ماه عود کند.

 

 

 

دلیل قطعی برای این اختلالات شناخته نشده، اما تحقیقات نشان می دهد که:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

•    افزایش تمایل به رابطه جنسی

 

 

•    بروز بیش از حد احساسات

 

 

 

 

احساس گناه شدید، احساس بدترین بودن و یا حتی احساس عدم وجود.

 

 

 

 

 

 

 

پس از گذراندن یک دوره، نمی توان گفت که دوره های بعدی چه زمانی باز می گردند، ممکن است شما مایل به مصرف دارو در این مرحله نباشید مگر اینکه دوره شما بسیار شدید بوده باشد. اگر برای بار دوم مبتلا شوید به احتمال 80 درصد دوره ها عود خواهندکرد.

 

در فاصله بین دوره های شیدایی یا افسردگی، درمان های روانشناسی می تواند موثر باشد. این درمان ها باید حدود 16 جلسه یک ساعته به مدت 6-9 ماه باشند. این درمان ها شامل:

 

•    دانستن بیشتر در مورد اختلالات دوقطبی

 

•    تحت نظر داشتن حالت روحی، کمک کردن به شما برای شناخت زمان های تغییر حالت روحی

 

•    استراتژی خلقی، کمک کردن برای جلوگیری از تغییر حالت روحی به شیدایی یا افسردگی کامل کمک برای افزایش مهارت های سازگاری

 

 

در شروع یک دوره شیدایی، شخص شاد و پرانرژی به نظر می رسد. هر چند که اینگونه هیجانات منجر به بدتر شدن شرایط روحی آنان می گردد. بنابراین سعی کنید آنان را متقاعد کنید که کمکشان نمایید و به آنان در مورد بیماری شان توضیح دهید.

 

 

 

به خودتان زمان و فضای کافی برای تجدید قوا بدهید. مطمئن باشید که زمان هایی برای خودتان و گذراندن با دوستانتان اختصاص داده اید. در صورتی که دوست یا فامیل شما در بیمارستان است، مدت نگهداری از آنها را با دیگران تقسیم کنید. شما به دوست تان وقتی خسته نیستید بهتر می توانید کمک کنید.

 

 

در شیدایی شدید، شخص ممکن است حالت خصمانه، بدگمانی به خود گرفته و یا به صورت لفظی و یا فیزیکی درگیر شود. در افسردگی شدید، شخص ممکن است تصمیم به خودکشی بگیرد. در صورتی که متوجه شدید که آنها:

 

سریعا برای آنان از مراکز درمانی کمک بخواهید.

 

 

داروهای افسردگی معمولا باید به داروهای تثبیت کننده خلفی اضافه شود. متداول ترین این داروها (مهارکننده های جذب سروتونین) است. این داروها بر یک ماده شیمیایی در مغز به نام سروتونین تاثیر گذاشته و به نظر می رسد که با مصرف این دارو نسبت به داروهای دیگر تغییر خلق به حالت شیدایی کمتر است. داروی قدیمی ضدافسردگی تری سیکلیک به علت نداشتن این خصوصیت توصیه نمی شود.

 

در صورتی که شما به تازگی یک دوره شیدایی داشته و با اختلال خلق تناوبی سریع را تجربه کرده اید، داروهای ضدافسردگی ممکن است منجر به بازگشت حالت شیدایی شوند. در این حالت بهتر است سطح داروی تثبیت کننده را افزایش داده و از داروهای ضدافسردگی استفاده نکرد. داروهای ضدافسردگی پس از 2-6 هفته استفاده باعث بهبود حالت خلقی می شوند.

 

اما خواب و اشتها زودتر بهبود پیدا می کند. مصرف این دارو باید حداقل 8 هفته پس از بهبود افسردگی ادامه پیدا کند و سپس باید به آرامی از مقدار آنها کاسته شود. حتی پس از بهبودی بهتر است همواره این قرص ها را با توجه به نظر روانپزشک همراه داشته باشید. اگر خیلی زود مصرف قرص ها را ترک کنید، احتمال عود افسردگی در شما زیاد است. اگر شما به یکباره مصرف را قطع کنید، ممکن است دچار علایم ترک شوید. در صورتی که دوره شیدایی را تجربه کردید، نباید داروهای ضدافسردگی را برای مدت طولانی مصرف کنید.

 

دانستن این که به افراد بسیار افسرده چه بگوییم سخت است. آنها همه چیز را از دیدگاه منفی می بینند و قادر نیستند بگویند از شما چه می خواهند. آنها ممکن است زودرنج و گوشه گیر باشند اما در همان حال به کمک شما نیاز دارند. آنها ممکن است نگران باشند ولی نخواهند یا نتوانند که نصیحت شما را بپذیرند. سعی کنید در حد امکان صبور باشید و آنان را درک کنید.