حدود چهار و نیم دهه از تصویب قانون اساسی و نگاه متعالی آن به مقام و جایگاه زن می گذرد.
معرفی فقط یک وزیر زن و ایجاد حساسیت غیرواقعی پیرامون آن به یکی از مباحث روز تبدیل شده است. سالیان سال است که مخالفان نظام در عرصه بین المللی مسائل مختلف مربوط به زنان را بعنوان توقف گفتمان تمدنی نظام جمهوری اسلامی مطرح می کنند.
یکی از تکیه گاههای ثابت آن مخالفان، ارایه ی تصویری مملو از تبعیض جنسیتی با هدف خلق این ذهنیت که نگاه جمهوری اسلامی به جنس زنان نگاهی کاهشی و مبتنی بر بی اعتمادی است. آنها با تاکید مستمر بر نابرابری زنان و مردان بویژه در اعطای جایگاههای عالی همچون وزارت عملاً در صدد هم ردیف کردن ایران با نظامهای ارتجاعی و مردمحور همچون طالبان به قصد ارایه ی تصویری جعلی در چشم جهانیان هستند با این وجود هستند اشخاصی که برخلاف مواضع رهبر معظم انقلاب و قانون اساسی و برخلاف مصلحت کشور صرفاً با تبعیت از قرائتهای غیرواقعی همچنان بر طبل بزرگ بودن جایگاه وزارت برای زنان می کوبند و ناخواسته در مسیر بدخواهان گام برمی دارند.
شاید در دهه ی اول انقلاب بحث کمبود نیروی متخصص در میان زنان قابل توجیه می بود اما شرایط کاملا عوض شده و در حال حاضر جمعیت زنان متخصص و مسئولیت پذیر ما قابل توجه بوده و لیاقت مدیریت بسیاری از جایگاههای را دارند.
آیا وقت آن نرسیده که معیارهای سنجش و ارزشیابی زنان برای حضور در لایه های ارشد مدیریتی به سمت تخصص، تعهد و شایسته گزینی تغییر جهت بدهد و از مردود کردن زنان لایق فقط بخاطر زن بودنشان بپرهیزد.
نگاه بسیاری از ملل اسلامی به ایران از منظر تمدنی، بعنوان یک الگوی نوین حکومت دینی بوده و از جهت اعتدال به نظام بعنوان نقطه مقابل طالبان نگریسته می شود بنابراین قابل پذیرش نیست که در قلب این مدل حکومتی یعنی مجلس شورای اسلامی عده ای همه ی توان خود را بکار گرفته اند تا تنها بانوی معرفی شده به مجلس از طرف رئیس جمهور (بعنوان وزیر راه و شهرسازی) را فقط بخاطر جنسیت ایشان متوقف کنند. خانم فرزانه صادق مالواجرد از همه شرایط لازم برای تصدی پست وزارت از جمله سوابق عملی و تحصیلی مرتبط با وزارتخانه مورد نظر برخوردار هستند. ایشان دارای دکترای معماری که در دولت روحانی معاون وزیر مسکن و شهرسازی و بنا به اشرافشان بر کار در دولت شهید رئیسی نیز در همان وزارتخانه با عنوان مشاور وزیر ابقا شدند.
این فرزند شهید از همه ی مولفه های لازم برای وزارت برخوردار بوده و از دیدگاه عده ای تنها ایراد وارد بر ایشان شاید زن بودنشان باشد.
پزشکیان در اقدامی بی سابقه و در راستای یک نگاه وحدت ساز، بسیاری از وزارتخانه های دولت خود را به جریانهای سیاسی رقیب واگذار کرد و با این اقدام ایثار گونه اش، رقبا و دوستانش را مات و مبهوت کرد لذا پذیرفتنی نیست که عده ای بدون تکیه بر هیچ ضابطه ی منطقی درصدد توقف تنها گزینه ی زن برای پست وزارت راه و شهرسازی باشند.
روزومه این خانم اگر قویتر از بسیاری گزینه های مرد برای دیگر وزارتخانه ها نباشد قطعاً ضعیفتر نیست.
بدون شک نقش رییس مجلس در جهت بخشیدن به ارای بخش عمده ای از نمایندگان قابل انکار نیست
و همانطور که رئیس جمهور بی سابقه ترین ترکیب فراجناحی وزیرانش را به مجلس تقدیم نمود، این وظیفه قالیباف است که در مقابل این اقدام بزرگ، از تنها گزینه ی زن ایشان حمایت کرده و خدمتی ولو اندک به رئیس جمهور بکنند.
