آراس :«فارین پالسی» در مطلب تازهای تحت عنوان «اقتصاد ونزوئلا در حال فروپاشی به سبک اتحاد جماهیر شوروی» با اشاره به نتایج مخرب سیاستهای مادورو رییس جمهوری آن کشور مینویسد: «علیرغم منابع نفتی گستردهای که ونزوئلا در اختیار دارد سیاستهای دولت مادورو سبب بحران اقتصادی فاجعهباری در این کشور شده است.»
به گزارش آراس؛ سرنوشت ونزوئلا ما را به یاد فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در اواخر دهه ۸۰ میلادی می اندازد. اما چرا ونزوئلا به این نقطه رسید. بیماری گریبانگیر کنونی اقتصاد ونزوئلا از زمان کاهش قیمت نفت در ژوئن سال ۲۰۱۴ میلادی آغاز شد. به طور مشابه بزرگترین ضربه اقتصادی به اتحاد جماهیر شوروی ناشی از سقوط قیمت نفت در سال ۱۹۸۱ میلادی بود. اما فروپاشی اقتصاد شوروی تنها به دلیل کاهش قیمت نفت نبود. دولت کمونیستی شوروی باور داشت که باید به کنترل شدید قیمت ها بپزدازد از حمله برای کالاهای اساسی مانند مواد غذایی گوشت و نان یارانه عظیمی را در نظر گرفت. آن دولت گمان می کرد که به دلیل درامد نفتی می تواند هزینه یارانه را تقبل کند. اما مادورو مشاهده کرد که با کاهش قیمت نفت که از اواسط سال ۲۰۱۴ میلادی کاهش یافته است دولت دیگر توان پرداخت یارانه را ندارد.
در حال حاضر ونزوئلا در حال تکرار اشتباهات دوران شوروی در اواخر دهه ۸۰ میلادی است که خود سبب تشدید کسری بودجه و تورم بیش تر می شود و کشور را در مسیر ویرانی نهایی قرار میدهد.
فارین پالسی اشاره می کند که اکنون ونزوئلا با ترکیبی از سیاستهای شکست خورده مالی و پولی مواجه است ونزدلا در حال حاضر با کمبودهای زیادی مواجه است که نتیجه کنترل قیمت است چرا که دولت دیگر نمی تواند یارانه زیادی پرداخت کند. در مقابل به نظر می رسد مادورو دیوانه وار در حال انتشار اسکناس است. در نتیجه، گام بعدی تورم خواهد بود؛ تورمی که در حال حاضر در طول یک سال گذشته به ۷۰۰ درصد رسیده است.
طبق بررسی ها جهان تنها ۵۶ تورم بزرگ را تجربه کرده است که نیمی از آن ها در دوران حیات اتحاد حماهیر شوروی روی داد و پس از آن به فروپاشی کمونیسم انجامید. در سال ۱۹۹۱ میلادی نرخ سوداوری تولید شوروی به میزان ۱۰ درصد کاهش یافت و تولید نفت نیز در فاصله سال های ۱۹۸۸ تا ۱۹۹۵ میلادی به نصف کاهش یافت.
وضعیت کنونی در ونزوئلا و وضعیت روی داده در شوروی خواننده این مطلب را به یاد دوران احمدینژاد می اندازد. دولتی که با سیاست های اشتباه مشابه مادورو و شرکا سبب شد تا تورم ایران به بیش از ۴۰ درصد برسد و نقدینگی افزایش یابد.
اکنون نامزدهای اصولگرایان؛ قالیباف و رئیسی نیز با طرح وعده سه برابر کردن یارانهها، بیتوجه هستند که این موضوع تا چه اندازه می تواند نرخ تورم را افزایش دهد.
حوزه دیگری که شباهت زیادی میان چاوز و مادورو و یارانش وجود دارد وعده ساخت مسکن است. چاوز متعهد شده بود که سه میلیون واحد مسکونی خواهد ساخت. این در حالیست که اپوزیسیون ونزوئلا بر این باور بودند که در این باره اغراق زیادی صورت گرفته است و بزرگ نمایی شده است و دولت حتی در زمینه واحد ساختمانی نیز کمبودهای اساسی دارد. علیرغم وعدههای چاوز در نهایت ۷۵۰ هزار واحد جدید ساخته شد.
سیاست دیگری که میان قالیباف با مادورو و چاوز شباهت زیادی دارد ایجاد دو قطبی میان فقیر و غنی در جامعه و رادیکال کردن اعتراضات طبقات محروم علیه ثروتمندان است. ایجاد گفتمان دوقطبی چاوز تبدیل چامعه به اکثریت و اقلیت است. در ونزوئلا مادورو نیز با ادامه دادن این راه سیاستمداران و بازرگانان را اقلیتی معرفی میکند که اکثریت مردم را استثمار کردهاند؛ دقیقا مشابه کپی برداری قالیباف از ایده ۹۶ درصدی و ۴ درصدی. رئیسی نیز هوادارانش با طرح شعارهایی چون سید محرومان قصد دارند اینگونه وانمود کنند که نماینده محرومان هستند؛ در حالی که هیچ یک از سوابق اجرایی او مدیریتی او نشان نمیدهد که او نماینده محرومان باشد.
در نتیجه، طبقه متوسط که همواره حاملان دموکراسی هستند از سوی چاوز و مادروو در ونزوئلا و نامزدهای اصولگرایان در ایران به عنوان «دشمنان» قلمداد شدهاند چرا که با آگاهی سیاسی و فرهنگی خود نسبت به خطر پوپولیسم هشدار میدهند.