در ادبیات اقتصاد کلان رشد اقتصادی در مراحل مختلفی از وضعیت اقتصادی قابل بررسی است. ریلی که اقتصاد باید بر روی آن حرکت کند تا به رشد اقتصادی بالقوه خود دست یابد مسیری است که کاهش بیکاری را به همراه دارد به‌گونه‌ای که رشد اقتصادی توام با اشتغال کامل همراه می‌شود و این رشد در مسیر بلندمدت خود قرار می‌گیرد.

 

امری که کشورهای توسعه‌یافته و صنعتی به این مهم نائل آمده‌اند و رشد اقتصادی در سطوح بالایی از ذخیره سرمایه را در مسیر بلندمدت تجربه کرده‌اند. این در حالی است که تاکنون ایران در دستیابی به رشد اقتصادی متناسب با ظرفیت‌های نیروی کار مستعد و منابع طبیعی‌اش دست نیافته است. هر چند در برنامه‌های توسعه به این مقوله پرداخته شده اما پس از پنج برنامه هنوز توسعه صنعتی شکل نگرفته است.

 

 

تسهیلاتی هم که با پیشنهاد از سوی وزیر صنعت دولت یازدهم در رابطه با صنعت خودرو داده شد تا بخشی از رکود حاکم بر تقاضای اقتصاد را جبران کند نشات‌گرفته از این امر بود که صنعت خودرو توان این را دارد که بخشی از حجم رکود صنایعی از قبیل فولاد و آهن و لاستیک و... را بکاهد. اما باید به این مساله توجه داشت که سرمایه‌گذاری مورد نیاز اقتصاد ایران دهه‌ها با فروش نفت تامین مالی شده است و غالب محصولات صادراتی‌اش نفت و مواد مشتق از آن از قبیل محصولات پتروشیمی و رشد مواد پلیمری بوده است.

 

صنعتی که برای اقتصاد ایران تنها صنعت پیشران اقتصادی محسوب می‌شده است اکنون با کاهش قیمت جهانی نفت توانش در تامین منابع مالی مورد نیاز رشد اقتصادی کاهش یافته و رکود بی‌سابقه‌ای را رقم زده است. ضرورت توجه به مساله رشد اقتصادی ناشی از بخش صنعت اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

 

از آنجا که اکنون بازار کار ایران با نیروی کار جوان که انفجار جمعیتی دهه 60 هستند و با مدارک دانشگاهی آماده ورود به بازار کار شده‌اند مواجه است و اقتصاد ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند توان سرمایه‌گذاری و فنی بالایی است که بتواند با وجود این نیروی کار اقتصاد را در روند رشد اقتصادی قرار دهد.

 

اما یارانه‌های نقدی برای تمام اقشار درآمدی مردم ایران پرداخت شد به همین جهت درآمد ناشی از افزایش قیمت‌ها پاسخگوی این امر نبود و کسری بودجه دولت و به دنبال آن استقراض از بانک مرکزی نتیجه‌اش مواردی چون تورم شدید و کاهش قدرت خرید مردم بود. افزایش قیمت‌های انرژی نیز که به معنای افزایش هزینه تولید است عرضه محصولات را برای تولیدکننده دشوارتر کرد و واردات بی‌رویه از جذابیت کالای تولید داخل هر چه بیشتر می‌کاست.

 

از این‌رو بسیاری از واحدهای تولیدی تعطیل شدند. تحریم‌های بین‌المللی نیز یکی پس از دیگری عرصه فعالیت‌های اقتصادی را تنگ‌تر می‌کرد و بانک‌های ایرانی با محدودیت منابع مالی مواجه شدند. یا نمونه‌ای دیگر از هدررفت منابع طرح مسکن مهر بود که با وجود اختصاص اعتبارات بسیار زیاد برای اجرای این طرح ساخت و ساز با استانداردهای قابل قبول همراه نبود به طوری که هم‌اکنون تقاضا برای این واحدهای ساختمانی به ندرت صورت می‌گیرد.

 

نظام کارآمدی که بتواند به طور دقیق و شفاف اجرایی کردن طرحی مانند طرح هدفمندی یارانه‌ها را با موفقیت پیش ببرد وجود ندارد و چاره‌ای جز تقاضای دولت از مردم نبود که آنانی که می‌توانند از دریافت یارانه انصراف دهند. از آنجا که نتیجه‌ای حاصل نشد در نهایت به مرور با بررسی یکسری از شاخص‌های تعریف‌شده افرادی از دایره دریافت یارانه خارج شدند.

 

نادیده گرفته شدن بهره‌وری نیروی کار در بخش صنعت از یک‌سو و حجم مقالات علمی صرفاً به جهت ارتقای مدرک دانشگاهی که عملاً امکان استفاده از آنها در بخش صنعت وجود ندارد از سوی دیگر، نمایانگر وضعیت نامناسب بازار کار کشور است. در این فضا آن دسته از دانشگاهیان با توانایی‌های علمی و استعداد و مهارت کسب و کار بالا از برخورداری فرصت جهت ارائه توانمندی‌هایشان در داخل کشور باز می‌مانند.

 

تنها دولت که بزرگ‌ترین کارفرمای دولتی محسوب می‌شود قادر به پرداخت دستمزد به نیروی کار بدون توجه به بهره‌وری نیروی کار است که توان آن هم با کاهش درآمدهای نفتی رو به افول نهاده و بحران بازار کار را رقم می‌زند. افزایش مشاغل غیررسمی برای جوانان و زنان نیز از نتایج نامطلوب فضای کسب و کار کشور است. بنابراین این سخن که «پایان نفت را باید جشن گرفت» سخنی بجاست که به دنبال خود تلاش برای بهبود فضای کسب و کار را به همراه دارد.

 

 

برای ایرانی که با مشکلاتی همچون نرخ بیکاری بالا، محدودیت منابع ارزی، اقتصاد تک‌محصولی، سطح پایین درآمد سرانه و نرخ نازل رشد اقتصادی دست و پنجه نرم می‌کند صنعت گردشگری که یکی از منابع مهم و پردرآمد جهان نیز شناخته می‌شود از مناسب‌ترین راه‌ها برای تحقق رشد اقتصادی است.

 

 

منطقه‌ای از کشور که ورود به آب‌های بین‌المللی محسوب می‌شود و قابلیت سرمایه‌گذاری در زمینه‌های مختلف را داراست. شرایط ویژه آب و هوایی مانند تابش نور خورشید در تمامی فصول سال، وزش بادهای موسمی که آب و هوای معتدل را تمام سال رقم می‌زند، آب‌های نیلگون و طبیعت زیبای ساحل آن از فرصت‌هایی است که این منطقه در جذب توریست دارد.

 

همچنین در این منطقه گیاهان خاص دارویی قابلیت کشت دارند که از محدود مکان‌هایی است که می‌توان این نوع خاص از گیاهان را برداشت کرد. به عنوان نمونه گیاهی به نام «Bitter melon» که از میوه آن برای درمان دیابت استفاده می‌شود. این گیاه به سبب خاصیت دارویی‌اش با اینکه در دنیا از شهرت بسیاری برخوردار است گویی در ایران تنها مردم محلی و بومی آن منطقه آن را می‌شناسند.

 

در واقع هزینه‌هایی که در این مسیر رشد صرف می‌شود نسبت به سودهای بلندمدت‌تری که از دستیابی به این مسیر حاصل می‌شود ناچیز و کم‌مقدار است. به علاوه بسیاری از ظرفیت‌های تولید در برخی از محصولات کشاورزی ارزآوری معادل با نفت را دارند.

  

صنعت تولید و پرورش گل که ممر درآمد میلیاردی هلندی‌ها به طور سالانه است در ایران هم با توجه به نیروی کار و شرایط آب و هوایی مناسب قابلیت رشد و پرورش را دارد. اما متاسفانه گویی نسبت به منابع طبیعی در ایران بی‌تفاوتی یأس‌آلودی وجود دارد.

 

 

 

برخی کشورهایی که وارد‌کننده زعفران از ایران هستند زعفران ایران را با بسته‌بندی مناسب در بازار جهانی عرضه می‌کنند. از بسته‌بندی‌هایی که می‌توان گفت در کشور وضعیت مناسبی دارد، بسته‌بندی شکلات است که آن هم محصول را با هزینه بیشتر به فروش می‌رساند. در واقع صنعت بسته‌بندی نیازمند نوآوری و خلاقیت است که در عین حال که زیبایی و استحکام را دربر داشته باشد چندان دارای هزینه گزاف نیز نباشد.

 

باید در نظر داشت که دانش فنی‌ای که سهم بالایی در روند رشد اقتصادی این کشورها دارد از نیروی انسانی متخصص و خلاق نشات می‌گیرد. گستردگی واحد تحقیق و توسعه R&D و فضای رقابتی مطلوب کار شرایط مناسبی برای جذب نیروی انسانی متخصص و بامهارتی است که پیش از آن اقتصادهای مبتنی بر نفت توان استفاده از چنین نیروی کاری را نداشته‌اند:

 

به طوری که از فرصت کاهش درآمدهای نفتی در جهت بهبود فضای کسب و کار بهره برد. اینکه توجه به دانش‌بنیانی و دانش‌محوری اقتصاد در تدوین برنامه ششم توسعه لحاظ شده گام مهمی در پیشبرد این هدف است.

 

 

در واقع مطابق با قانون بازدهی نزولی ازدیاد محصول از مرحله‌ای کمتر از نسبت ازدیاد کارگران خواهد بود و افزایش نیروی کار تولید با بازدهی نزولی را رقم می‌زند. در این موقعیت تکنولوژی با رشد امکانات تکنیکی تولید با بازدهی نزولی مقابله کرده و به زبان اقتصادی منحنی امکانات تولید را به سطح بالاتری انتقال می‌دهد. بنابراین اقتصادهایی که رشد اقتصادی توام با اشتغال کامل را به همراه دارند با افزایش سطح سرمایه به کار گرفته‌شده این مسیر را به سطوح بالاتری منتقل می‌سازند.

 

بسیاری از منابع طبیعی نیز در ایران به درستی بهره‌برداری نشده و اتکای صرف به ذخایر نفتی اقتصاد را به قهقرا کشانده است. سیاستگذاری‌های نامطلوب اقتصادی و پوپولیسم دولت‌های وقت پیشین اقتصاد را از مسیر رشد و اشتغال خارج کرده و فرار سرمایه‌های خارجی را منجر شده است.

 

بازیابی توان اقتصادی ایران به مراحلی که بتواند حرکت خود را به سوی رشد اقتصادی آغاز کند سخت و دشوار شده است. با این حال سرمایه‌گذاری در صنایعی که پیشران رشد اقتصادی و جزو صنایع بالادستی محسوب می‌شوند به دلیل اینکه می‌توانند به همراه خود صنایع پایین‌دستی دیگری را به حرکت وادارند از ضروریات رشد اقتصادی محسوب می‌شوند.

 

گرچه توجه به این صنایع مانند صنعت خودرو و کارخانه‌های و نیروگاه‌های پتروشیمی نباید به طور بلندمدت باشد چرا که با آلایندگی‌هایی که با خود به همراه دارند، رشد پایدار محسوب نمی‌شوند اما با توجه به نرخ بیکاری بالا به ازای به کارگیری نیروی کار بیکار، تولید با نرخ فزاینده رشد خواهد کرد. تقویت صنعت توریسم و سایر صنایع مربوط به تولید و صادرات محصولات کشاورزی نیز می‌تواند در این مرحله به رشد اقتصادی کمک شایانی کند. صنایع غذایی و دارویی که هم به مصرف داخلی و هم مصرف خارجی می‌رسد در این مقوله می‌تواند قرار بگیرد.

 

در بلندمدت ادامه روند رشد اقتصادی مستلزم رشد بهره‌وری نیروی کار و رشد سرمایه که شامل سرمایه‌‌گذاری‌های مالی ناشی از سرمایه‌گذاری‌های خارجی و سرمایه‌های فکری و نیروی انسانی متخصص است تا ارتقای تکنولوژی و دانش فنی را دربر داشته باشد. بهبود رابطه میان صنعت و دانشگاه در حل این مساله بسیار مهم است. تعامل میان تولیدکننده علم (دانشگاه‌ها) با مصرف‌کننده آن (بخش صنعت) ضعیف و غیرقابل قبول است.

 

پایان‌نامه‌ها و مقالاتی که دانشجو خود نقشی در آن ندارد و صرفاً به عنوان تکالیفی که برای به دست آوردن مدرک دانشگاهی انجام می‌شود از یک‌سو و از سوی دیگر در بخش صنعت که به‌کارگیری نیروی کار با تحصیلات بالاتر برای کارفرما صرفاً هزینه بیشتری دربر دارد چرا که ظرفیت تولیدی به گونه‌ای نیست که از نیروی کار باخلاقیت و مهارت بالاتر بهره ببرد؛ از عملکرد و رابطه ناکارآمد میان دانشگاه و صنعت حکایت می‌کند.

 

حمایت از نخبگان و شایسته‌سالاری با حمایت از پروژه‌ها و تحقیقات کاربردی در بخش صنعت نه‌تنها انگیزه خلاقیت را افزایش می‌دهد بلکه علم و ثروت را به یکدیگر مرتبط ساخته و رشد اقتصادی ناشی از ارتقای علم و فناوری را به همراه دارد. در این مرحله بسیاری از تئوری‌های مربوط به صنایع IT و های‌تک قابلیت کاربردی خواهند یافت و رشد اقتصادی را در سطح بالایی از سرمایه و تکنولوژی رقم خواهد زد.