با فرض اینکه کودک به طور کامل به روان‌درمانگر اعتماد کرده است، گام‌های پیشرفته‌تری برداشته می‌شود؛ اینکه چطور می‌توان، با رعایت جانب احتیاط، به طور مشخص و کاملا عینی در مورد اتفاقی که برای کودک رخ داده صحبت کرد و همچنین چگونه باید رازدار بودن کودک را به هنگام رخ‌ دادن چنین اتفاقاتی کنترل کرد. 

 

 

یک روش این است که خاطرات خوب را در یک طرف خط و خاطرات بد را در طرف دیگر بنویسید. وقتی به نقطه سوءاستفاده رسیدید، پیش از اینکه کودک تصمیم بگیرد چگونه آن را بیان کند و در خط زندگی‌اش جای دهد، می‌توانید با کمک خود او روی یک ورق کاغذ دیگر چگونگی این اتفاق را بنویسید یا نقاشی کنید. عجیب نیست که خاطرات زمان سوءاستفاده ـ در مقایسه با خاطرات پیش و پس از آن ـ درهم، تکه‌تکه یا گیج‌کننده باشند. به تصویر زیر نگاه کنید:

استفاده از خط زندگی، تصویری واقعی‌تر، متفاوت و درست از سوءاستفاده را به کودک نشان می‏دهد که در آن موقعیت کودک و واکنش‌ دیگران متمایز خواهد بود از نگاهی که خود او یا اطرافیانش به آن دارند. از آنجا که حضور والدین در جلسه مشاوره مفید خواهد بود، بد نیست که آنها هم یک جلسه کودک را همراهی کنند، البته اگر خود او بخواهد. تأیید و توجه خانواده‏ای حمایت‌گر، و یادآوری خاطره‌‏هایی که به وضوح حافظه کودک کمک کنند سبب خواهد شد که کودک نیروی خویش را بازیابد و درک بهتری از واقعیت داشته باشد.

 

تأکید کنید که فقط خود کودک تصمیم می‌گیرد که چه فاصله‌ای برایش مناسب است. اکنون تمرینی را به شما آموزش می‌دهیم که با کمک آن کودک مرز خود را در ارتباطش با دیگران درمی‌یابد و مشخص می‌کند: بگذارید کودک در اتاق بایستد، دست‌هایش را از دو سو بگشاید و با آرامش فکر کند که مرزش کجاست. یک تکه گچ به او بدهید و از او بخواهید روی کف اتاق دایره‌ای دور خود رسم کند تا نشان دهد این منطقه مرز خصوصی اوست.

 حالا شما یا یکی از والدینش، اگر آنجا هستند، به‏‌آرامی با دست‌های باز به سمت کودک گام بردارید (طوری که وقتی کودک عکس‌العمل دفاعی نشان می‌دهد با شما برخورد نکند). وقتی کودک «ایست!» گفت، علامتی کف اتاق بگذارید که مرز را نشان دهد. از پیشِ ‌رو، کنارها و پشتِ سر به سمتش گام بردارید تا به‌‏تدریج حدود مرز او را دریابید.